Na zeventien jaar komt Jenny’s (43) droom eindelijk uit: ze schrijft een kinderboek over de dood. Met dit boek hoopt ze mensen te helpen die het lastig vinden om over het onderwerp te praten. Jenny: “Ik denk dat rouw iets heel erg normaals is, maar aan de andere kant ook een taboe.”

Het idee voor een boek ontstaat wanneer haar vader overlijdt aan longkanker. Jenny zoekt een manier om haar nichtje van 2,5 jaar oud uit te leggen wat er is gebeurd. De 43-jarige uit Middenbeemster komt veel boeken tegen, maar weinig die de juiste woorden bevatten. Ze denkt bij zichzelf: “Ik wil het nog wel eens zelf gaan doen, want ik vind het een gemis.”

Boek om de dood aan eigen kinderen uit te leggen

Het idee blijft liggen. Zeven jaar later overlijdt haar moeder. Jenny loopt tegen hetzelfde probleem aan als destijds, wanneer ze de situatie aan haar kinderen wil uitleggen. “Verdorie, waarom heb ik het niet gedaan?”, vraagt ze zichzelf af als ze weer geen boek kan vinden dat aansluit bij haar wensen op dat moment.

Toch duurt het nog jaren voordat het boekje daadwerkelijk verschijnt. “Dat was heel erg bijzonder”, vertelt Jenny enthousiast. “Bij de proefdruk leek het wel Kerst. Het is een soort kerstcadeau dat ik niet had verwacht.” Net voor de jaarwisseling komt haar droom eindelijk uit. “Het was ook wel heel emotioneel. De aanleiding is niet heel mooi, maar zonder dat had ik het niet kunnen maken.”

Van slecht nieuws tot de dood

In het kinderboek verliest Jane haar oma aan een ziekte. Samen doorlopen ze de stappen, van het nieuws dat oma ziek is tot aan de uitvaart. Het verhaal eindigt bij opa, waar Jane een kopje thee drinkt. Jenny merkt dat kinderen veel vragen hebben, ook over wat er gebeurt na de dood. In haar boek legt ze uit dat het ‘oké is om niet te weten wat er gebeurt en dat iedereen in iets anders gelooft en daar op zijn eigen manier mee omgaat.’

Ze is blij met de enthousiaste reacties die de 43-jarige al heeft over het boek. “Het gesprek is belangrijk”, legt ze uit. Jenny werkt in de geestelijke gezondheidszorg en merkt dat erover praten voor ouders heel moeilijk kan zijn. Jenny: “Terwijl je ziet dat kinderen dichtslaan, om zich heen kijken of juist aandacht gaan vragen.”

Taboe op rouw

“Ik denk dat rouw iets heel erg normaals is, maar aan de andere kant ook een taboe.” Ze hoopt met haar boek het onderwerp op een laagdrempelige manier bespreekbaar te maken. “Een gesprek is best wel confronterend, een verhaal gaat niet over jezelf, maar tegelijkertijd kunnen kinderen zich wel identificeren.”

Het uitbrengen van het boekje was droom nummer één, maar Jenny is nog lang niet uitgedroomd. Er liggen al plannen klaar voor meer boeken: een over huisdieren, een voor kinderen die een ouder hebben verloren aan suïcide, en een over het verlies van een opa.

“Ik kan niet tekenen”, benadrukt Jenny, en daarom is ze nog op zoek naar een goede illustrator om de boekjes tot leven te brengen. Het huidige boekje is getekend door een vriendin, die er één wilde doen. Ze heeft al een paar veelbelovende gesprekken gevoerd. Als het aan Jenny ligt, gaat ze dit keer in ieder geval niet weer jarenlang wachten.