Niet één, maar twee bruggen in Purmerend dragen sinds deze week de naam van de in 2010 gesneuvelde marinier Jeroen Houweling. Voor zijn weduwe Jessica betekent dit eindelijk de erkenning waar ze jaren voor heeft gestreden. “Het is mooi dat het uiteindelijk toch gerealiseerd is.”

Sinds 2020 heet de net gerenoveerde ‘A7-brug’ bij Purmerend officieel de ‘Korporaal van de mariniers Jeroen Houwelingbrug’, maar de term is nog niet overal ingeburgerd. Eergisteren werd er een bord onthuld met informatie over Jeroen en het offer dat hij bracht op missie in Afghanistan.

Omgekomen militairen

Weduwe Jessica krijgt in 2019 een belletje van Rijkswaterstaat. Samen met het Veteranen Platform en Defensie wil de organisatie grote bruggen en viaducten vernoemen naar omgekomen militairen. De brug bij Purmerend zou de naam van Jeroen krijgen. Of Jessica daarmee akkoord is? Ze zegt ja, niet wetende dat er op dat moment toevallig al een ander plan in werking is gezet.

Ivo van der Steen, een jeugdvriend van Jeroen, is namelijk bezig met de gemeente Purmerend om een ander bruggetje naar zijn oude maat te vernoemen. Het ligt net buiten de wijk Weidevenne en deze plek heeft veel meer waarde voor de familie. Hier ging Jeroen altijd hardlopen en als hij klaar was, pufte hij even uit op het bankje.

“Mijn intentie was – ook omdat z’n zoons jong waren – dat ze hier lekker konden gaan vissen of met hun vrienden stiekem een biertje konden gaan drinken”, aldus Ivo. “Het is vlakbij hun huis. Dat was mijn idee: als ze papa missen, dan kunnen ze op die brug zitten, het water opkijken en wegdromen.”

Als Jessica van dat plan hoort is het eigenlijk al te laat: de gemeente geeft aan geen twee bruggen naar Jeroen te willen vernoemen. Het contact voelt niet fijn. Als het eerbetoon bij de ‘A7-brug’ ook nog tegen blijkt te vallen – niet bij elke onderdoorgang hangt er een bord – blijft ze met een kater achter.

NH schrijft in april over het verhaal van Jessica. Vrij snel erna volgt er een belletje: ze krijgt te horen dat er tóch wat geregeld gaat worden.

Woensdag 30 oktober, 16.00 uur

“Het is echt Jeroen hè”, zegt Jessica vertederd. Ze kijkt naar het zojuist onthulde bord over haar overleden man. Meer dan twintig mensen hebben zich verzameld op het stuk weg tussen de brug en de bouwmarkt aan de Neckerstraat.

Medewerkers van Rijkswaterstaat hoorden ten tijde van de renovatie dat er door corona eigenlijk nooit een officiële onthulling was van de nieuwe naam van de brug, vertelt hoofdingenieur-directeur van Rijkswaterstaat Gohdar Massom. Nu de renovatie is afgerond is het bord alsnog onthuld en is bij elke onderdoorgang te zien dat je onder de Korporaal van de mariniers Jeroen Houwelingbrug loopt, rijdt of vaart. Massom: “Ik vind het eervol om het bord hier samen met de nabestaanden en Defensie te onthullen.”

Jessica: “Ik dacht eerst dat het nooit meer zou gaan gebeuren. Er zat voor mij toch een smet op die hele brug. Nu is het iets moois, ook mede door de kunstenaar met de muurschilderingen is het een fijne plek geworden.”

“We zijn altijd betrokken gebleven met de familie”, zegt Adjudant van de mariniers Mike Kramer. “Elk jaar herdenken we hem nog steeds, we hebben overal foto’s van hem hangen door de kazernes heen. We zijn hem niet vergeten. Maar het is wel netjes dat het nu helemaal afgehandeld is.”

Na zijn praatje voor het gezelschap volgt een minuut stilte.

Donderdag 31 oktober, 10.00 uur

Een medewerker van de gemeente stampt met z’n goeie schoenen nog een paar keer de grond aan. Hij staat aan de voet van het bruggetje net buiten de wijk Weidevenne. Knappe jongen die het nieuwe roestvrije stalen bord eruit weet te krijgen, grinnikt hij: er zit een enorm blok beton onder. De tekst op het bord: ‘Jeroen Houweling brug’, met eronder ‘Zo wijd de wereld strekt’, de spreuk van het Korps Mariniers.

Ook bij dit bruggetje dus een eerbetoon. Volgend jaar wordt de brug zelf vervangen, maar het bord blijft staan.

De moeder van Jeroen is ook bij dit moment aanwezig. “Ik ben met deze plek nog blijer dan met de grote brug”, zegt ze. “Dit betekent meer, dit was zíjn bruggetje. Ik fiets nog wel eens en als het goed weer is ga ik even op het bankje zitten. En dan denk ik: ‘ja, hier zat-ie’.”

“Wij hebben ons er hard voor gemaakt en ik ben blij dat ze er gehoor aan hebben gegeven”, zegt Jessica. “Dat we dit eindelijk op het plekje hebben wat voor ons de meeste emotionele waarde heeft.”

Ivo glimlacht. Dit moment maakt het waard, al dat bureaucratisch gestoei met instanties. “Het is bijzonder dat Jeroen twee bruggen gekregen heeft. Ik denk dat hij niet snel vergeten gaat worden.”