Van Noord-Vietnam naar Zuid-Thailand op de fiets op seniorenleeftijd: Herman Kasper uit Edam en zijn neef Dries draaien daar hun hand niet voor om. De eerste 1.000 kilometer zitten er ondertussen op. Herman: “Dit smaakt zeker naar meer. Ik vind het een prachtige manier van reizen.”
Er zijn geen fietspaden, maar toch voelt Herman Kasper zich hartstikke veilig op zijn fiets in Vietnam. “We hebben geen lekke banden gehad en het verkeer is goed te doen, ondanks dat alles door elkaar krioelt.” De sportieveling en zijn neef hebben Vietnam uitgespeeld en zijn momenteel richting Cambodja.
Het is de bedoeling dat de twee mannen op 23 januari aankomen in Thailand. Daar gaat de opbrengst van hun geldinzameling naartoe, waardoor ze kansarme kinderen kunnen ondersteunen met onderwijs en medische zorg. Het is een bijzondere plek voor de Edammer, want de vrouw van Herman heeft hier zestien jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan.
Automobilisten geven de fietsers ruimte
De wegen zijn anders in Vietnam. De heren hebben daarom over een stuk vluchtstrook gereden, maar ook fietsen ze tussen de vrachtauto’s en bussen. “Het verkeer is hier fijner fietsen. Je hebt hier geen fatbikes. Automobilisten geven je ook de ruimte. Hier houden ze gewoon afstand.”
De grootste uitdaging is dat de mannen elke dag moeten fietsen. Herman: “50 á 80 kilometer is niet moeilijk, maar die dag erop moet je weer 80 en dan voel je dat je lijf moe wordt.” Daarnaast is het daar zo’n 30 á 35 graden. “We beginnen ’s morgens vroeg om half 7 en fietsen tot een uur of half twee.” Het is in de middag te warm om te fietsen.
Het gaat niet allemaal van een leien dakje. Zo blijken de visa’s niet te koop aan een bepaalde grens. “De grens lag op 1.000 meter hoogte. De grenspost waar het wel kon, lag 500 kilometer ten zuiden. ’s Avonds waren we weer in hetzelfde dorp als waar we begonnen waren.”
Drukke wegen vs. rijstvelden
Ze sturen hun plannen bij en fietsen een iets andere route. “Het is echt goed te doen”, zegt Herman duidelijk enthousiast over hun fietsavontuur. “Het leuke is dat je de helft van de tijd langs drukke wegen fietst, de andere helft van de tijd door de rijstvelden.”
“De mensen zijn geweldig. Het regende hier vandaag en even later komt een bewoner naar ons toe met een kopje thee. Dan praat je met een vertaalapp. Dat zijn mooie momenten.”
Van Vietnam gaan de mannen naar Cambodja. “Ik ben daar nog nooit op de fiets geweest”, vertelt Herman. “Ik ben benieuwd hoe het contact met de bevolking is. Je komt met een heel andere laag van de bevolking in contact dan als je toerist bent.”
Vrouw met houten been
“Je pakt wat van de geschiedenis mee. We zitten bij een lokaal iemand aan tafel. Zo zagen we een buurvrouw met een houten been. Zij bleek op een landmijn gestapt te zijn.” Ook zagen ze een varken dat aan de kant van de weg geslacht werd. “Ze gaan met die dingen heel anders om dan wij gewend zijn.”
De fietstocht is nog niet ten einde, toch smaakt deze reis nu al naar meer. “Ik vind het een prachtige manier van reizen”, zegt Herman lachend. “Bij elke kruising ben je vrij. Je kunt het helemaal zelf invullen. Ik vind het grandioos.”
Wil je de belevenissen van Herman en Dries volgen en/of een donatie doen, kijk dan op www.bike4kids.info.
